Hoe vaak liep ik al niet langs de Rijnstrangen. Misschien wel honderd keer. Een gebied waar de Rijn zijn de rauwe sporen achterliet. Heen en weer was hier onontkoombaar want veel mogelijkheden om een rondje te maken waren er niet. Eind vorig jaar is het gebied voor de avontuurlijke wandelaar opengelegd. Het levert een verassende nieuw perspectief op.
De dorpen in de Lopikerwaard zijn kilometers lang en maar twee huizen breed. Daartussen strekt de polder zich oneindig uit in niets verhullend licht. Onder de strak blauwe lucht liggen smalle stroken groen opgedeeld door het zilvergrauw van brede sloten.
Een wandeling van 18 km van Cabauw naar Oudewater door het veenweidelandschap van het Groene Hart met routebeschrijving, foto's, kaart en achtergrondverhaal.
Waar de Rijn ons land binnen stroomt is altijd veel om water te doen geweest. Wie hield het langst droge voeten, de Duitse Duffelt of de Nederlandse Cirkul van Ooij? Of hoe laat je Russische tanks die oprukken naar de Randstad, verzuipen? Verder is in de Millingerwaard het eerste natuurontwikkelings-project dat bewust geschapen is, te beleven. Een savanne onder Hollandse luchten.
I
k worstel en kom boven. Langs de zuidkust van Schouwen zijn de lidtekens in het wankele evenwicht tussen mens en water goed zichtbaar. Van de Middeleeuwen tot nu. Het water nam bij vliegende storm, maar ook als de zee glad was.
Een verhaal met foto's, kaart en routebeschrijving van een wandelroute van 22 km van Neeltje Jans naar Zierikzee
Waar moet je heen in een land zonder woeste bergen en donkere wouden? Het Oldambt levert het antwoord. In die uithoek van Oost-Groningen vind je eindeloos land en brede horizonten. De weersvoorspelling voor dit wandelweekend klinkt onheilspellend: hagel, sneeuw, onweer en felle wind. Weer dat past bij een grimmig stukje Nederland.
Nederland is het polderland bij uitstek. Ook in het buitenland is dat bekend. In december 1999 is de Beemster, een drooggemalen meer tussen Purmerend en Alkmaar door de Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Veel hebben we daar gewandeld, maar altijd hoog langs haar grillige rand: de oever van wat ooit het Beemstermeer was. We keken neer op strak geordend land, waar wegen en sloten als langs een liniaal leken getrokken.
